gay filmleri şeysi

iki gün önce shortbus'ı, dün de tipping the velvet'ı izledim ve bir kez daha anladım ki gay'lerin kafaları hetero çoğunluktan çok daha farklı işliyor. hep böyle hissettim zaten gay temalı filmler izlerken, ait olmamayı bırakın, yabancısı olduğum bir dünyayı izler gibiydim. ve bu filmler çok güzel! yani, hastası oldum ikisinin de. (renkleri yeter be yaw.) yavaş yavaş da geçiyor bu yabancılık hissi tabii ki.. sinema... aaaahh....
"tipping the velvet" hakikaten ilginç bi filmmiş. lalo sayesinde haberim olan aynı adlı kitaptan uyarlama. filmdeki garipliklerin kitapta da aynen olduğunu varsayarak, hikayeyle ilgili eleştirilerimi waters'a yöneltiyorum. özetlemek gerekirse film/kitap lezbiyen bi kızımızın ilk defa aşık olmasını, lezbiyenliğinin farkına varmasını ve sonrasında gelişen olayları konu alıyor. ve gerçekten "çılgın" şeyler oluyor, aklımın ucundan geçmeyen şeyler. bu şekilde tanımlamamın tek sebebi de, olayın, 100 yıl kadar önce İngiltere'de geçiyor olması. günümüzde homoseksüellerin yaşadıklarına bakılırsa, bence, 100 yıl önce bu işin açıkça yaşanması bile ilginç olmaya yeter. ama bir yandan da binyılların birikiminden bahsediyoruz yani, aslında hiçbir şey ilginç değildi. (buyrun bakalım, ne anladınız?)
film dediğim aslında üç bölümlük bir mini-dizi. bbc için çekilmiş bir tv filmi. adeta giriş-gelişme-sonuç diye gidiyor bölümler. ilk bölüm azıcık sıkıcı gelmedi desem yalan. ikinci ve üçüncü bölümler daha güzeldi sanki. bir de tabii, şu "ingiliz" olayına alışıyor insan herhalde ilk bir saatin sonunda. aksanı ve telaffuzu bırakın, insanların ses tonu bile batıyor! (daha sonra aşık olduğum) başroldeki rachael stirling'in sesi ve konuşması başlarda öyle itici geldi ki kapatmak üzereydim filmi. ama her şey gittikçe güzelleşti, özellikle Nan kişisi yol yordam öğrendikçe çakallaştı, "nasıl yani" diye diye izledim. meraklılar kaçırmasın derim.